De afgelopen week gebeurde er een aantal dingen die mij van de ene in de andere stemming slingerden. Maandag was ik jarig en hadden we een plaatsing. Feest dus. Het sneeuwde hevig, in de tuin werd een sneeuwpop van formaat gebouwd door mij en mijn zoon. Ik kreeg van alle hoeken felicitaties, het was een hele mooie dag. Eén van de felicitaties kwam via Facebook van een oude schoolvriend van mij met wie ik destijds zeker 10 jaar intensief optrok. Daarna ging hij verhuizen, werd het contact minder en minder. Zo gaat dat jammer genoeg, iedereen maakt dat mee, je leeft je eigen leven de ander het zijne.
Met de komst van Facebook werd de afstand ineens weer kleiner. Wij hadden ieder jaar weer contact en zagen elkaars foto’s, we vroegen weer af en toe naar hoe het nou ging, soms vertelden we elkaar echte dingen, maar meestal bleef het bij een veilige mededeling. Exact 5 jaar geleden nam hij de moeite om naar mijn 50e verjaardag te komen. Super vond ik dat. Ik zou snel zijn kant op gaan. Een paar keer stond dat ook op het programma als ik die kant eens op moest, maar dat was steeds werk gerelateerd en het kwam er niet van.
Dinsdag, nog geen 24 uur na zijn felicitatie hoorde ik van een andere oude vriend het onbegrijpelijke nieuws: mijn vriend was ineens overleden, hartstilstand…
De rest van de week werkte ik natuurlijk gewoon door, deed ik alles wat gedaan moest worden. We hadden een goede week met het bedrijf. Maar de hele week stond ook in het teken van mijn vriend, een man die zich soms hardop afvroeg of we nou wel allemaal zo hard moesten rennen, die vaak met zijn boot en geliefden (maar ook alleen) lange zeiltochten maakte, die zich kon zich verliezen in natuur, muziek, boeken en gewoon wat aanklooien. Hij wist, leek het wel, dat hij het maximale uit zijn leven moest halen en dat deed hij.
Ik schrijf normaal zakelijke blog, blogs die gaan over het werk. Dat vind ik ook gepast in een zakelijke setting wat Linkedinn eigenlijk is. Maar in dit geval maak ik een uitzondering. Dit was geen week als alle andere.