Vorige week belde er een adviseur waarmee ik ongeveer een jaar heb samengewerkt. Hij is door een motorongeluk een paar maanden uitgeschakeld geweest en herstelt nu gelukkig. Hij vroeg of er nog werk was. Ik was blij weer wat van hem te horen, hij is een aardige kerel en een prima adviseur.
In de tijd dat wij voor een verzekeraar een groot adviestraject uitvoerden was hij er 1 van een team van ongeveer 30 adviseurs. Deze adviseurs hadden dagelijks contact met vaak boze klanten en ze waren stuk voor stuk in staat om deze mensen niet alleen te woord te staan, maar ook van deskundig advies te voorzien, dit te verwoorden, het advies uit te voeren en de klanten gemiddeld met een zeer tevreden gevoel en een veel betere financiële situatie achter te laten. Deze adviseur was 1 van de beste adviseurs, hij stopte ziel en zaligheid in die adviezen, hij was echt betrokken. Hij stopte ook vaak onbetaalde tijd in de dossiers, gewoon omdat hij een klant niet in de kou wou laten staan.
Zo’n adviseur dus.
Ik moest hem zeggen dat er geen werk was. Er is plaats voor jonge intreders met HBO/WO en een basis diploma, voor specifieke specialisten met jaren ervaring en een handvol top interim managers. Voor generalisten, zelfs generalisten met veel papieren, was en is de arbeidsmarkt nog steeds zeer mager.
Deze adviseur was niet de enige die de afgelopen jaren belde, veel (ex-)adviseurs, maar ook veel (ex-) accountmanagers en (ex-) managers, moesten de afgelopen jaren sappelen om de rekeningen te betalen, velen waren op zoek naar desnoods tijdelijke klussen en waren bereid de uurprijs eerst als werknemer en later als ZZPer te laten zakken tot onder het minimum. Gewoon omdat er geen werk was voor hen.
Wat deze financieel adviseur overkwam was dus niet uniek. Hele grote groepen stonden de laatste jaren aan de zijlijn. Tot 2 jaar geleden was zelfs een startende basisschool leraar blij met een invallersfunctie. Een vast contract ho maar. In de zorg gebeurde hetzelfde, in de bouw werd niemand aangenomen. Overal zag je het verschijnsel van afnemende dienstverlening door focus op besparing. De millenials die wel aan het werk kwamen en de achterblijvers bij bedrijven raakten massaal overwerkt. De prijs van de crisis moest betaald worden en dit was het logische gevolg en dan zijn we er nog genadig vanaf gekomen. Dit was echt een crisis van formaat.
Maar nu gloort er hoop. De economie is aan een broos herstel bezig, er begint weer wat vet op de botten te komen. Er is ruimte voor herstel en bouw en bedrijven zijn bereid te investeren in omscholing en in nieuwe mensen. Door de krapte op de arbeidsmarkt komen nu hopelijk ook de generalisten met papieren aan de beurt, daarna de generalisten zonder papieren en daarna verandert de flexmarkt logischerwijze gedeeltelijk in een markt van vaste contracten. Dit alles zal nog wel afhankelijk zijn de vraag: blijft de economische groei stabiel?
2018 kan het jaar worden waarin de crisis eindelijk ook voor deze adviseur en velen zoals hij tot een einde kan komen. Laten we het hopen.