De feestdagen hebben een wonderlijke dynamiek. Ieder jaar besluipen ze je, niemand zit op ze te wachten, velen kijken er tegenop. Hoeveel mensen ik al niet heb horen zeggen dat het voor hen niet hoeft, dat familiegedoe, veel vaker dan: “gezellig”.
Ik ben er zelf altijd heel neutraal in geweest. Ik laat het maar gewoon komen. Veel meer muziek luisteren en gitaarspelen dan normaal (heerlijk, ik hou van muziek), een boek dat ik heb laten liggen lezen, een potje Machiavelli spelen (een aanrader) en natuurlijk een paar hele goede wijnen met bijbehorende kaasjes. En een beetje filosoferen over het afgelopen jaar en wat er volgend jaar komen gaat. Prima dagen dus waarbij de familie om mij heen een aangename buzz levert.
Een mooi moment ook om de balans op te maken over het werk. Waar staan we nu? Wat zijn de plannen voor de toekomst?
Met Emplooyer zijn we nu ongeveer 3 maanden geleden echt van start gegaan. Het is eigenlijk ongelooflijk hoeveel er in die 3 maanden al is bereikt. Er staat een sterk merk, er zijn goede mensen geplaatst bij opdrachtgevers, er is een pijplijn gevuld met mooie kandidaten. Een vliegende start dus in een aantrekkende arbeidsmarkt. De logistiek van het bedrijf is op orde en er is een lange termijn visie. Kortom met een gevoel van tevredenheid kan worden gezegd dat de eerste doelstellingen zijn bereikt.
Hoe mooi is het om dit weer mee te maken. Iedere keer als je zo’n bedrijf start is het immers volkomen onzeker of de plannen uitkomen. Of is dat niet waar?
Het verleden
Het voordeel van ervaring is dat je een verleden krijgt waar je op terug kunt kijken en waar je hopelijk wat van hebt geleerd. Als je een paar bedrijven hebt opgestart zie je progressie. Je maakt om te beginnen betere keuzes. Zo weet je na trial and error steeds beter waar je vooral niet aan moet beginnen, maar daarvoor moet je ook een flink aantal opties aan je voorbij moet laten trekken waar je uiteindelijk niets mee gaat doen. Die fase is per definitie rommelig, het is een fase waarin je tijd lijkt te verliezen, je hinkt op 2, 3 of meer gedachten en je moet nadenken, afstand nemen van het eerste enthousiasme (zonder dat enthousiasme is er niet eens een idee om serieus over na te denken). Die fase wordt door omstanders vaak verward met een on-gefocuste fase. Veel mensen hebben hier moeite mee, hoe kan iemand die met meerdere dingen tegelijk bezig is zich ooit voldoende focussen op 1 van die dingen ? Maar innovatie komt meestal voort uit dit soort onzekere processen.
The present
Nu komt de fase van concentratie: de keuze is gemaakt, the proof is in the pudding. In deze fase kan nog lang niet alleen maar procesmatig worden gedacht, theorie en praktijk zijn elkaars vijanden soms. Juist in de opstartfase (en die kan soms jaren duren) is het noodzakelijk verschillende opties af te wegen, maar nu wel met een duidelijk omschreven doel, de missie en doelstellingen van het bedrijf. Nergens is focus op het doel zo belangrijk als in deze fase.
The future
Pas later, na breakeven en duurzame winst breekt er een fase aan van procesmatige groei. Hier blijft overigens plaats voor innovatie. Moderne bedrijven segmenteren het bedrijf steeds meer in cellen die kunstmatig in de opstartfase blijven. De snelheid waarin iedere bedrijfstak wijzigt, leert dat zelfs een kortstondige fase van zelfgenoegzaamheid het einde van het bedrijf in kan luiden. Er moeten altijd een paar potjes op het vuur staan. Er blijft dus plaats voor creatievelingen in die toekomst, een aangename gedachte.
Dat verhaal van Dickens, de lessen uit het verleden, de bewustwording nu, de toekomst die gloort, toch een beetje kerstgedachte.
