Deze week word ik 55 jaar. Is dat een feestje?
Eigenlijk zegt het mij niet zoveel. Ik voel me namelijk niet anders dan vorige week geloof ik. Eerlijk gezegd weet ik niet precies meer hoe ik mij voelde toen ik 40 werd of 25. Tijd is een betrekkelijk begrip en gevoel in tijd nog veel betrekkelijker. Een ding weet ik wel, ik weet meer dan toen ik 25 of 40 was. Zo weet ik zeker dat ik mij veel aantrok van wat de buitenwereld van mij vond (ja, niet alleen de mensen om mij heen, maar ook de wereld om hen heen, de beelden en boodschappen van rolmodellen, politici, bazen die alleen in het bedrijfsmagazine hun mening te berde brachten, filmkarakters enz. enz. )
De meningen en ideeën van al die bronnen vormden mijn kader en zij waren vergeleken met nu veel belangrijker. Mijn daden en mijn gevoel over die daden werden voor een groot gedeelte bepaald door dat kader. Nu na 55 jaar relativeer ik dat kader steeds beter. Wat mijn moeder zei klopte lang niet altijd (daar kwam ik al snel achter), maar ook het gekakel van al die andere stemmen heeft steeds minder waarde. Ik erken en herken hun nut, want zij helpen mij te overleven, maar zodra het gekakel te luidruchtig wordt snoei ik ze de mond. Het zijn gasten in mijn brein, ze gedragen zich maar “ I’m in charge so to speak”.
Wat een pure onzin is het zo beschouwd om te constateren dat werkgever Nederland heeft besloten dat 55+ werklozen (vaak werkloos gemaakt uit kostenoverwegingen in de crisis) over tijd zijn. Wat een onzin als die 55 + ers dat zelf geloven!
Toch constateer ik als detacheerder, met natuurlijk veel contact met leeftijdsgenoten, dat de arbeidssituatie voor 50 + dramatisch is. Op de vraag waarom een werknemer die iets meer om de zon heeft gedraaid niet wordt aangenomen wordt gezegd dat deze werknemer te duur is en niet met z’n tijd mee kan. Weer 2x nonsens. De werknemer van 55 die inmiddels zijn salarislesje heeft geleerd, is als eerste bereid om met een lager salaris genoegen te nemen en ik zit zelf nog steeds aan mijn kinderen uit te legen hoe ze met een computer om moeten gaan (ik geef toe dat ik niet goed kan gamen, maar hee, gamen kan ik ook leren).
Gelukkig ontstaat er een knoert van een arbeidsprobleem. Wij krijgen per minuut vacatures binnen. Vacatures die allemaal moeten worden ingevuld door frisse jonge mensen van 25 tot 35 met 5 tot 10 jaar ervaring, HBO/WO niveau en kennis van …… (vul maar in). Het liefst ook Plug en Play, want we willen allemaal alleen een tijdelijk probleem oplossen en een flexibele schil van tenminste 30% i.v.m. de volgende crisis.
Wat is de vrije markt toch hard, maar ook mooi. Dat gaat natuurlijk niet langer goed. De komende jaren zal er steeds meer beroep worden gedaan op het arsenaal aan mensen die nu aan de zijlijn staan te trappelen om weer mee te doen. Ineens realiseert de werkgever zich dat die ouwe knakkers gewoon harstikke goed zijn, met ervaring, zonder kinderen, niet vaak ziek, gemotiveerd, vol met oplossingen en vooral met voldoende bagage om veranderingen aan te kunnen zonder in de stress te schieten.
Ik roep dus alle 50+ ers op: meldt je aan bij Old Capital (oftewel, meldt je aan bij Emplooyer).
Ik ga nu feesten, niet omdat het moet, maar omdat het kan 😊